In mei 2007 ben ik samen met mijn oud-collega Guus Dols naar Reghin Roemenië geweest. De auto is beladen met ongeveer 800 kg kleding, schoenen, knuffels enz.…Zes complete computersets, printer en scanner voor de school in Comori en nog een aantal monitoren voor Alexandru Ceusianu. Voor deze school hebben we ook nog een aantal kostbare sportartikelen bij ons o.a. stokken, pionnen, springtouwen en Medecin ballen.

Vanwege verplichtingen aan het thuisfront hadden we slechts een week tijd. Ik hoopte dat we aan de grens weinig of geen oponthoud zouden hebben. Immers Roemenie hoort vanaf 1 mei 2007 tot de EU. 

Op pinkstermaandag 28 mei zijn we vroeg vertrokken, 6 uur uit Heeze en om 7.00 bij Guus in Roermond. Na een voorspoedige reis kwamen we om 20.20 uur aan in hotel Nimrod in Mosonmagyarovar, 20 km over de grens in Hongarije. Na een heerlijke maaltijd hebben we nog een kleine wandeling gemaakt en een terrasje gepikt. Voor 4 consumpties zijn we ongeveer € 1,30 kwijt.

De volgende dag zitten we om 7.00 aan het ontbijt na een onrustige nacht; veel regen, wind en gesnurk.

Aan de grens bij Oostenrijk/Hongarije stond in westelijke richting een flinke file. Bij de grens Hongarije/Roemenie is het in beide richtingen betrekkelijk rustig en we kunnen vrij vlot doorrijden richting Oradea. Over de grens kopen we zo snel mogelijk bij een Petrom benzinestation een vignet dat je voor het gebruik van alle wegen nodig hebt. Dit maal berg ik het aankoopbonnetje goed op. Als je dit bonnetje samen met het vignet niet kunt tonen krijg je een f;inke boete van ruim € 300,- Om ongeveer 21.00 onze tijd komen we in Reghin aan. We parkeren de auto op het terrein van de school Alexandru Ceusianu en na een goede maaltijd bij de familie Atanasoaie gaan we naar onze slaapplaats in het weeshuis Casa Maria. 

Na een heel vroeg ontbijt gaan we om 8.00 Roemeense tijd al aan de slag. Overdag bezoeken we de scholen Alexandru Ceusianu en Ioan Boior. In de middag gaan we naar de fabrieken van Hora en ’s avonds laden we een groot deel van de kleding uit die rechtstreeks naar mensen gaat die daar voor in aanmerking komen.

De volgende dag zijn we weer vroeg op Alexandru aanwezig om de voorbereidingen voor de theatervoorstelling door leerlingen mee te maken. Bovendien moeten we nog wat spullen die ik vorig jaar heb gebracht uit het magazijn halen. Samen met 6 computers, printer en 6 personen vertrekken we ’s middags in 2 oude Dacia’s naar Comori. Meneer Vultur, het hoofd van de school, bestuurt de auto waar Guus, George en ik in zitten. Comori ligt ongeveer 25 km ten oosten van Reghin. De laatste 5 km van de weg zijn onverhard. De betekenis van Comori is schat. De tijd heeft er stilgestaan. We laden de computers uit en gaan aan het werk. We zorgen ervoor dat de computers gebruiksklaar zijn. Terwijl we daarmee bezig worden onze glaasjes met Tiuca door het hoofd van de school Ioan Vultur, steeds bijgevuld.
Na het werk op school en een rondleiding door het huis van een van de plaatselijke bewoners brengen we een bezoek aan de zigeuner familie van Ionci Stoica. De familie wordt vanwege hun ijver zeer gewaardeerd en meneer Ionci wordt om zijn vakmanschap geprezen. Echter vanwege een infectie, als gevolg van trombose, kan hij zijn linkerbeen niet gebruiken. Daardoor kan hij geen paarden meer beslaan terwijl er op dit moment 4 paarden van een Belgisch vakantiebedrijf in het dorp zijn gestald. Het enige inkomen dat hij nu heeft is het geld dat hij voor zijn kinderen krijgt, 2 maal € 20, -.per maand. Om ervoor te zorgen dat hij zijn eigen inkomen kan verdienen en dat zijn kinderen naar het vervolgonderwijs kunnen hebben we met behulp van de mensen daar het plan opgepakt om meneer Ionci te helpen. Met wat financiele hulp en de hulp van de directeur en de burgemeester kan hij verzekerd worden.  De eerste maanden betalen we zijn verzekeringspremie. Zijn been kan dan zoveel mogelijk genezen we zorgen dat zijn kinderen kunnen studeren. Omdat er in de toekomst meer paarden gestald gaan worden die met ruiters door de bergen trekken en er meer toerisme komt moet het mogelijk zijn dat hij een eigen inkomen kan gaan verdienen. Op korte termijn moet ook het dak van zijn huisje gerepareerd worden omdat er een flinke lekkages zitten. Dit kost ongeveer € 100, - 
Terwijl meneer Ionci een demonstratie geeft hoe hij een hoefijzer bewerkt valt het water met bakken uit de hemel. Het dak van zijn werkplaats is ook lek. Om mijn vraag of zijn kinderen niet ziek worden nu ze zo nat worden wordt lachend geantwoord dat zigeuner kinderen nooit ziek worden. En als ze toch ziek worden?
Na een uitgebreide maaltijd en de nodige glaasjes Tiuca worden we rond 3 uur in de nacht terug gebracht naar Casa Maria. Gelukkig kunnen we nog iemand wakker maken die ons binnen laat zodat we nog een paar uurtjes kunnen slapen.

Na het ontbijt, de volgende ochtend, worden we eerst op school verwacht en daarna gaan we terug naar Casa Maria om nog een paar computers te installeren.
Nadat we in de middag nog een aantal gitaren en contrabassen hebben ingeladen bij Hora gebruiken we nog een heerlijke maaltijd in het huis van de heer Atanasoaie. We heffen voor het laatst onze glazen en nemen afscheid om de volgende ochtend weer naar Nederland te rijden.

Zonder problemen mogen we de grens weer over. Omdat ik nu geen lange wachttijden aan de grens heb gehad en ik de goederen niet heb hoeven aangeven bij de douane in Tirgu Mures, scheelt me dit bijna 2 dagen in de totale reistijd.
's Avonds overnachten we weer in hetzelfde hotel als op de heenweg in Mosonmagyarovar.

Moe maar voldaan komen we een dag later tegen 11.00 uur in de avond weer thuis.